5. PIERWSZY KROK

- Dostałaś od losu jeden dodatkowy dzień. Wykorzystaj go dobrze, bo jutro już będziesz moja... - cichy, nie do końca wyraźny głos odbił się echem w głowie Sary. Zaskoczona zatrzymała się i nerwowo rozejrzała dookoła.

- Co jest? - spytała Noémie

- Nie wiem, coś mi się chyba przewidziało.

- A ok. To co idziesz dzisiaj ze mną na tą domówkę?

- Daruj. Jestem padnięta, chcę odpocząć...

- Skarbie, odpoczniesz! Jest piątek, dziś imprezujemy, a cały weekend możemy się byczyć do woli.

- Z tobą? Trochę trudno w to uwierzyć. - Sarah spojrzała na przyjaciółkę z niedowierzaniem, jednak na jej ustach ciągle gościł uśmiech. Ciemnowłosa odwzajemniła go i objęła serdecznie koleżankę.

- To co, widzimy się o szóstej?

- Ehh, o siódmej. Chcę chociaż godzinkę się zdrzemnąć. - Noémie w końcu dała za wygraną i zgodziła się na spotkanie godzinę później. Wkrótce dotarły do akademika i każda zniknęła za drzwiami swojego pokoju.

Mimo świadomości, że leżąca w szpitalu dziewczyna raczej nie ucieknie, usiłował wykrzesać z silnika starego Mustanga tyle mocy, ile tylko było możliwe. Musiał tam jak najszybciej dotrzeć i zakończyć sprawę. Jego poważna w tej chwili twarz kazała myśleć, że jest nadzwyczaj skupiony na zadaniu, które miał wykonać. Było jednak zupełnie inaczej. W jego głowie echem odbijało się jedno pytanie. Dlaczego? Dlaczego ona przeżyła, a właściwie jakim cudem? Dlaczego był tak nierozsądny, a wręcz głupi, pozostawiając ją samą sobie? Po raz kolejny jego zbytnia pewność siebie mogła spieprzyć mu życie. Szczerze mówiąc, jeśli zawali, to zginie. Wiedział, że nie może sobie pozwolić na taką lekkomyślność, a tymczasem zachował się jak kompletny amator. Teraz trzeba było to naprawić.

W małym wielobranżowym sklepiku naprzeciwko szpitala kupił niebieskiego pluszaka. Nie miał zielonego pojęcia o upodobaniach dziewczyny, ale nie mógł pójść z pustymi rękami. Przyjaciele zawsze coś przynoszą...

- Dzień dobry. Szukam koleżanki, trafiła tu po wypadku samochodowym. - Fabien uśmiechnął się delikatnie do młodej blondynki stojącej za ladą.

- Jak ma na nazwisko? - pielęgniarka spytała, chcąc określić o którą konkretnie pacjentkę chodziło przystojnemu brunetowi. Ten jednak zawahał się, bo w całym zamieszaniu jakby zapomniał, że przecież nie ma pojęcia, jak ta panna się nazywa...

- Nina! - nagłe olśnienie przyszło w ostatniej możliwej chwili. Tak przynajmniej pisali o niej w gazecie.

- A nazwisko? - dopytywała pielęgniarka. I tu pojawił się problem, bo tego w gazecie już nie podali. Fabien próbował wymyślić coś na poczekaniu, ale jak na złość żaden dobry i wiarogodny sposób wyjaśnienia tego, że nie zna nazwiska koleżanki, nie raczył się pojawić.

Wtedy przeciągającą się niezręczną ciszę przerwał dźwięk dzwoniącego telefonu.

- Przepraszam... - powiedziała blondynka i podniosła słuchawkę. To był ten moment. Szansa, którą mógł wykorzystać. Kiedy tylko pielęgniarka zajęta rozmową pochyliła głowę nad jakimiś papierami, wampir wszedł na oddział.

- Bułka z masłem... - wymamrotał pod nosem. Teraz wystarczyło znaleźć Ninę. I coś jej zrobić. Tylko co? Śmierć wydawała się najlepszym rozwiązaniem, ale nie miał pewności, czy uda mu się osiągnąć cel, kiedy wokół kręciło się tyle ludzi. Z kolei groźba, co wiedział z doświadczenia, mogła nie wystarczyć. Musiał więc posunąć się do najmniej przyjemnego dla niego rozwiązania. Nie lubił tego, bo był przekonany, że wspomnienia to coś, czego człowiekowi nikt i nic nie może, nie ma prawa odbierać. Znał wartość utraconej przeszłości; to zupełnie tak, jakby ktoś wydarł kartkę z twojego pamiętnika i chociaż wiesz, że jej tam brakuje, to w żaden sposób nie jesteś w stanie jej odtworzyć. Naprawdę wolał kogoś zabić i zakończyć jego męki nierozerwalnie powiązane z ludzkim żywotem. W pewnym sensie niektórym w ten sposób pomagał. Ale skazać kogoś na długie lata życia w ciągłej niepewności i świadomej niewiedzy? To już była skrajna podłość.

Szedł długim korytarzem na pierwszym piętrze, kiedy zza rogu wyszło dwóch pielęgniarzy, pchających łóżko ze śpiącą pacjentką. Rozpoznał ją od razu. Zatrzymał się i udając głębokie zainteresowanie wiszącym na ścianie plakatem, pozwolił się wyminąć. Kątem oka obserwował, jak pielęgniarze odstawiają chorą do ostatniego w tym holu pokoju i jak wychodzą, zostawiając uchylone drzwi. Upewniwszy się, że nikt mu się nie przygląda, ruszył w ich kierunku.

Delikatne skrzypnięcie oznajmiło przybycie gościa. Jednak w pomieszczeniu nie było nikogo, oprócz śpiącej Niny. Nieświadoma czyhającego zagrożenia oddychała powoli i spokojnie, korzystając z chwili odpoczynku, która z pewnością należała jej się po tym, co przeszła. Fabien podszedł cicho do łóżka i chwytając dziewczynę za ramię delikatnie poruszał jej ciałem.

- Hej. - powiedział, kiedy Nina powoli zaczęła otwierać zaspane oczy. - Masz gościa.

- Kim ty jesteś? - spytała, dostrzegając jedynie zarysy sylwetki. Stojąca na półce nocnej lampka była w tej chwili zgaszona, więc wokół panował mrok. Kiedy jednak mężczyzna nachylił się nieco, snop światła padający zza uchylonych drzwi pomógł jej rozpoznać gościa. Nie miała wątpliwości, że to właśnie on.

- Nie, nie piszcz. - Fabien zatkał jej usta dłonią widząc, że chce wezwać pomocy. Spojrzał jej prosto w oczy, a kiedy jej źrenice zaczęły się powiększać, wyszeptał:

- Nie bój się mnie. Nie skrzywdzę cię, więc nie ma potrzeby krzyczeć, czy prosić kogokolwiek o pomoc. Chcę tylko pogadać, więc bądź spokojna.

Podziałało. Dziewczyna w jednej chwili się opanowała, a kiedy mężczyzna zabrał dłoń z jej ust, zapytała:

- O czym chcesz rozmawiać?

- O tym co wiesz, a wiesz o wiele za dużo. Musimy to naprawić.

- Co zamierzasz zrobić?

- Najprościej i najskuteczniej byłoby cię zabić, ale tym razem zrobimy coś innego. Będziesz żyć, ale nie będziesz pamiętać, że kiedykolwiek mnie spotkałaś.

- Jak to? - Nina spojrzała na gościa wzrokiem mieszającym zaskoczenie z przerażeniem. Tymczasem mężczyzna usiadł koło niej na łóżku, zbliżył się do niej i znów spojrzał głęboko w oczy. Jej źrenice powiększyły się i Fabien zaczął opowiadać dziewczynie to, co powinna pamiętać:

- Zapomnisz o tym, że kiedykolwiek mnie widziałaś. Widziałaś sylwetkę mężczyzny, który zabił Giséle, ale nie wiesz, jak wyglądał. Chyba miał blond włosy. W ręku trzymał nóż, którym poderżnął twojej koleżance gardło. Zapomnisz też, że widziałaś mnie dzisiaj. Wróciłaś z badań i smacznie spałaś, śniła ci się Giséle, powiedziała, że u niej wszystko w porządku. A teraz zaśnij i śpij. Odpoczywaj. A o mnie zapomnij...

Dziewczyna kiwnęła delikatnie głową i jakby na rozkaz stała się śpiąca. Zamknęła oczy i wtuliła głowę w miękką poduszkę. Fabien z uśmiechem na twarzy wstał i zadowolony z efektu ruszył w kierunku wyjścia. Problem rozwiązany. Nikt nie musi o tym wiedzieć.

Głośna muzyka, nieskromne ilości alkoholu i nie tylko. Tak wyglądała domówka urządzona w małym mieszkanku w starej kamienicy niedaleko centrum. Sarah cały czas zastanawiała się, jak ponad pięćdziesięcioosobowa grupa mieści się na tak niewielkim metrażu. Dochodziła druga nad ranem, większość ludzi była już mocno wstawiona i szukała wolnego miejsca w kątach pokojów. Na łóżka nie było co liczyć – już dawno były zajęte.

- Ja idę do domu... - wymamrotała Sarah do półprzytomnej Noémie. Nie doczekawszy się jednak z jej strony żadnej reakcji, dała za wygraną i chwiejnym krokiem ruszyła do wyjścia. Starała się nie przesadzać dzisiaj, nie miała ochoty na męczącego kaca przez najbliższe dni. Ale jak można unikać alkoholu na studenckiej domówce?

Zeszła schodami na dół i kiedy otworzyła drzwi kamienicy niemalże zachłysnęła się świeżym powietrzem. Dopiero teraz uświadomiła sobie jak duszno było w mieszkaniu na drugim piętrze. Oparła się o ścianę i nie mogąc poradzić sobie z zawrotami głowy osunęła się, siadając na ziemi. Nie chciała zasypiać, chciała wrócić do akademika, do swojego łóżka, ale to było od niej silniejsze. Powoli traciła kontakt z rzeczywistością.

Jedyne co zdążyła zarejestrować to fakt, że ktoś do niej podszedł i chyba podniósł z ziemi, może nawet wziął na ręce. Nie była pewna. Zasnęła.
_______________
Przepraszam za dość długą nieobecność. Ale niestety, mam kłopoty z regularnością. ;p 
Mam dla Was istotną informację. Od dziś publikuję jako Merenwen Númenessë. Ale jak wolicie, możecie mnie nazywać Gaja. Ten pseudonim jest ciągle aktualny. :)
EDIT: Chciałabym się odnieść do tego, co jakimś cudem mi umknęło (za co bardzo przepraszam). Otóż nierozgarnięta ja nie zauważyłam nominacji do Liebster Award od Zuzajs Wróbel. Kochana dziękuję ci bardzo za tą nominację, ale chyba tym razem sobie odpuszczę. Może jak znajdę wolną chwilę (czyli nie wcześniej niż w sobotę), to opublikuję odpowiedzi, ale dalszych nominacji na pewno nie będzie, chociażby dlatego, że nie znajdę 11 blogów... Ale nic nie obiecuję, jakby co, dam znać. :)  Mimo wszystko naprawdę, doceniam. ;)